Charley’s gedaanteverwisseling

Onze Charley was al behoorlijk oud, maar dat het zo slecht met hem ging, hadden we eigenlijk niet in de gaten. Zelfs toen hij vanbinnen begon te verkruimelen, begrepen we niet meteen wat er aan de hand was. We vroegen ons dagenlang af, waar toch dat zwarte stof vandaan kwam dat steeds weer op de vloer lag. 

Het bleek dat de vulling van onze goeie ouwe Charley helemaal gaar was. Het schuimrubber onder zijn zwartleren jas viel uit elkaar. Jammer, want het was een fijne, comfortabele stoel. Niet al onze meubels hebben namen, maar de twee Charley's van Montis wel. En hoewel we het tweede exemplaar wat later gekocht hadden, bleek dat er van binnen bijna net zo slecht aan toe.
Na een paar weken kruimeltjes zuigen, moet er iets gebeuren. Zou het de moeite waard zijn om de stoelen opnieuw te laten stofferen? Een ter zake kundige vriend raadt het ons af. Ze zijn echt op. Dus nemen we het kloeke besluit om de twee stoelen weg te doen. Naar de stort. 

 

Op een zaterdagmorgen zet H. Ze midden in de kamer, ritst de hoezen open en zet Charley en Charley genadeloos in hun blote, schuimrubberen bast. De hoezen zijn weliswaar bij de zittingen en armleuningen flink versleten, maar er zijn ook nog grote stukken leer mooi en gaaf.
H. en ik zijn geen liefhebbers van een wegwerpmaatschappij. Wat nog bruikbaar is, gooien we liever niet weg. En voor de gave stukken hoes weten we meteen een bestemming: MyCruckies.
Onze eerder genoemde ter zake kundige vriend is eigenaar van een startend bedrijfje: Zitschik. Versleten merkstoelen knapt hij op en stoffeert ze opnieuw. Maar hij heeft ook kort geleden een nieuwe krukkenlijn gelanceerd: krukjes die bekleed worden met materiaal van gebruikte kledingstukken. 

Een prijsvraag om een naam voor deze krukken te verzinnen werd gewonnen door mijn eigen H. en sinds kort hebben we de prijs in huis, namelijk één van de eerste MyCruckie prototypes. Met de jassen van onze Charley's zouden makkelijk nog drie van zulke krukken bekleed kunnen worden.
De afgestroopte hoezen gaan dus netjes elk in een vuilniszak in afwachting van een nieuw leven... Als MyCruckies van Zitschik.